Er zit zovéél meer in je dan wat er nu uitkomt. Zoveel potentie dat je nu niet gebruikt. Dat gevoel, van onbenut
potentieel, wringt enorm. Het is niet meer te negeren. Je staat op knappen, als lont bij het buskruit.
Het voelt niet meer als een keuze hebben; niks doen is geen optie meer. Niks doen voelt als achteruit gaan.
Niks doen, betekent jezelf verspillen. Als er niks veranderd, verloochen jij jezelf. No Fucking Way. Dat is geen keuze, toch?